This post is moved to our free photo site PilesOfPics.com.
Read it there!

‘Bliss’, default wallpaper of Windows XP. Photographer: Charles O’Rear
This post is moved to our free photo site PilesOfPics.com.
Read it there!
‘Bliss’, default wallpaper of Windows XP. Photographer: Charles O’Rear
In de lobby van het hippe citizenM in Rotterdam hangt een wandgrote foto die meteen bekend voorkomt.
Als wannabee fotokenner is het dan niet goed te verkroppen dat de naam van de fotograaf niet direct bovenkomt. Walker Evans? Nee. Te rommelig. Paul Strand? Te nieuw.
Dan Google maar te hulp geroepen. Een kleine uitsnede van bovenstaande foto en de zoekmachine weet genoeg. Dit is een echte George Michael.
Vanaf daar is het eenvoudig. Dit is een beeld van de beroemde straatfotograaf Weegee.
Weegee nam deze foto op een warme zomerdag in 1940, op het strand van Coney Island. Wat een hoop mensen, dacht ik ook, maar New York is groot en in 1940 was er niet veel ander vermaak.
Blijf ik alleen nog met de vraag zitten of ik het beeld herkende als foto van Weegee of als CD van George Michael.
Stelling: bij elk schilderij is een remake in de fotografie te vinden. En dan bedoel ik niet het bewuste werk van fotokunstenaars als Jeff Wall, maar gewoon, per ongeluk tot stand gekomen. Je moet het zien.
Deze foto publiceerde NRC in de mooie serie: De Choreografie van het EK.
Foto (c) Max Rossi, Reuters
Dit is het schilderij waar ik direct aan moest denken.
La Danse door Henri Matisse
Als ik nog eens tijd heb, ga ik bij elk bekend schilderij een argeloos tot stand gekomen foto remake zoeken.
Je zit soms met van die vragen die net zo nutteloos als leuk zijn om te beantwoorden. (Meestal zijn ze al beantwoord, zoals internet makkelijk maakt om na te gaan.)
Een vraag die alweer een tijdje geleden bij mij opkwam: welke min of meer bekende popliedjes gaan over fotografie? Of in welke liedjes speelt fotografie een belangrijke rol?
Eerst in mijn eigen muziekverzameling gezocht. Allereerst naar alle liedjes met photo, photograph, picture, camera, flash, etc. in de titel. Dan krijg ik dit overzichtelijke lijstje:
Ook maar eens in de Wikipedia gekeken, het lijkt wel of die voor elk onderwerp, hoe obscuur ook, een ingang heeft. En ja hoor.
List of songs about photography:
A list of songs in which photography is one of the main subjects.
(Wikipedia – Creative Commons)
Mooi om te zien dat menselijke redacteuren het beter doen dan een simpele zoekactie op fotografie-gerelateerde woorden. ‘Kevin Carter’ zit in mijn muziekverzameling, maar om die fotograaf er uit te vissen, moet de praktische toepassing van kunstmatige intelligentie nog flink wat stappen zetten.
De definitie van ‘eigen’ is natuurlijk nogal diffuus geworden als je een Spotify-account heb. Alleen al een zoekactie op photo levert hier honderden, misschien wel duizenden songtitles op. Helaas geeft Spotify geen aantallen bij zijn zoekresultaten, dus ik moet het antwoord op de vraag hoevéél dan?! schuldig blijven.
En dan nog: het onderwerp staat niet altijd in de titel. Met alles wat Google kan, zou ik graag een zoekmachine hebben die door mijn mp3-verzameling kan zoeken naar de teksten van de liedjes die daar gezongen worden. Dan zou Paul Simon’s The boy in the bubble in het eerste lijstje ook gevonden zijn.
Soms is een voetbalwedstrijd zo slecht dat je maar beter foto’s kunt gaan bekijken. In de aanloop naar de wedstrijd Nederland-Turkije zag ik een recente elftalfoto van Oranje. Elftalfoto’s heb je in twee soorten: de officiële groepsfoto’s die eens per zoveel tijd gemaakt worden, en die strikt genomen geen elftalfoto’s zijn omdat de hele selectie en de complete staf erop staan. Over die foto’s heb ik het nu niet. Ik heb het over de tweede categorie: de foto’s die net voor de wedstrijd gemaakt worden.
De foto die ik zag was deze.
Elftalfoto Oranje voor de wedstrijd tegen Kazachstan 2014
Ik vroeg me af sinds wanneer de foto’s zo gemaakt worden. Die eerste rij is toch geen ponem? Het is net of die jongens zitten te kakken, of dat althans heel nodig moeten. In 2009 was dat ook al zo, getuige deze foto.
Oranje in 2009
En dat terwijl in ons collectieve geheugen de elftalfoto er ongeveer zo uit moet zien: een informeel neergezet groepje mannen. Altijd twee rijtjes, achterste rij armen over elkaar, voorste rij op de hurken. Armen over elkaar is op deze rij facultatief. De keeper staat op de achterste rij, meestal aan de buitenkant, maar in ieder geval nooit in het midden. Er ligt -eveneens optioneel- een bal op de voorgrond.
Oranje in 1978
Zo hoort een elftalfoto te zijn. Hoewel het handiger zou zijn geweest als er maar één fotograaf was, of dat ze anders dichter bij elkaar waren gaan staan. Nu kijken de voetballers verschillende kanten op en dat levert een rommelig beeld op.
En kijk eens naar Rob Rensenbrink: die heeft een handje nodig om zijn evenwicht te bewaren, anders zou hij omkukelen. Vreemd voor een topsporter. Maar hij is niet de enige.
Van Hanegem deed het in 1972:
Oranje in 1972
Van Aerle in 1988:
Oranje op het EK 1988
(Hee, hier heeft alleen de keeper de armen nog over elkaar.)
Witschge (Richard) in 1996:
Oranje in 1996
(U dacht dat Oranje alleen in 1988 een lelijk shirt had?)
Kennelijk is dat van die armen over elkaar slechts een fase geweest, die opgevolgd is door de fase handen op de rug. De huidige fase is die van armen om elkaars schouder.
Jonk in 1998:
Oranje in 1998
Bij uitzondering mocht de reservebank hier ook op de foto. De Goeij hadden ze niet verteld dat de armen-over-elkaar fase voorbij was.
In 1967 deden ze het slimmer: toen steunden ze gewoon op de bal:
Nu we bij de zwart-wit foto’s zijn aangekomen, kan ik u de elftalfoto van de allereerste interland van Oranje, uit tegen België in 1905, niet onthouden. Toen werden er voor de spelers op de eerste rij nog stoelen aangesleept.
Leuk allemaal, maar nu hebben we nog geen antwoord op de vraag waarom de voorste rij er tegenwoordig zo ongelukkig bij zit/staat? Is dat omdat iemand heeft bedacht dat je dan een compactere foto krijgt? Of dat we dan minder lelijke knieën zien? Of is het omdat anders dat handje erbij moet om te voorkomen dat ze omtuimelen?
Overigens hebben de jongens van Jong Oranje een geheel eigen pose. Als schildknapen zitten ze geknield met één knie op de grond en één knie naar voren.
Oranje Onder 19
Maar wacht even, dat is het natuurlijk. Als de jonge spelers de schildknapen zijn, dan zijn de spelers in het echte Oranje de ridders. Die pose van hen moet uitbeelden dat ze op een paard zitten.
Opgelost!
Ik wilde iets schrijven over the Moment Case, een Kickstarter project dat een echt fototoestel van je iPhone wil maken, maar toen vandaag collega Sebastiaan met de Google Cardboard aan kwam zetten had ik een beter onderwerp.
Wat een idee. Na de fancy, dure (en mislukte) Google Glasses komt Google met een radicaal andere aanpak. Je bouwt deze low cost variant op Oculus Rift en (deels) Microsoft Hololens zelf. Uit een stuk karton. De bouwplaat is gewoon te downloaden. Oh ja, je hebt wel een smartphone nodig als beeldscherm en voor de rekenkracht. En voor de apps. Meesterzet. Er zijn er meteen al tientallen te vinden. Een fraaie muziekvideo van Jack White voorop.
Maar ik zat te denken. Met Google Cardboard kunnen we de aloude Stereofoto weer in ere herstellen. 175 jaar geleden al bedacht, 120 jaar geleden al toegepast (getuige onderstaande foto) en in de vorige eeuw in de fotografie een normaal verschijnsel.
Ik wil wedden dat er heel binnenkort apps verschijnen die van je smartphone een stereofototoestel maken. De foto’s bekijk je vervolgens met Cardboard op diezelfde phone. Er zijn al genoeg apps waarmee je 3D-foto’s (want zo heten stereofoto’s tegenwoordig) kunt maken, maar dan heb je twee lenzen nodig of moet je twee bijna dezelfde foto’s maken. De uitdaging wordt dus om de app zo te maken dat je maar één keer hoeft af te drukken, ondanks het feit dat je camera maar één lens heeft. Dat moet lukken.
We leven in interessante tijden.
Ik wilde iets schrijven over Alec Soth (“My name is Alec Soth (rhymes with ‘both’). I live in Minnesota. I like to take pictures and make books“), maar toen ik een beetje onderzoek deed vond ik een veel interessantere Amerikaanse fotograaf: Stephen Shore.
Geboren in 1947 maakt hij al 58 jaar Eggleston-achtige foto’s van Amerikaanse landschappen, stadslandschappen en mensen.
Hij was kind aan huis in Andy Warhols the Factory maar dat is niet zo relevant voor dit verhaal. Belangrijker is zijn gebruik van en geëxperimenteer met kleur. Kijk maar; en let op de jaartallen.
Stephen Shore. Second Street, Ashland, Wisconsin, July 9, 1973
Stephen Shore, Golden Nugget (27 June, 1978), Las Vegas, Nevada, USA
Stephen Shore, Room 509, Dnipro Hotel, July 2012
Ik had nog niet van hem gehoord maar mijn favoriete fotografen Andreas Gursky en Martin Parr noemen hem als hun inspiratiebron.
Als je hun werk bekijkt, begrijp je waarom.
Ik weet niet of de term a writer’s writer of a musician’s musician in de fotografie gebruikt wordt, maar we mogen Stephen Shore met recht a photographer’s photographer noemen.
(Verder viel me op dat hij al lang geleden, zonder smartphone, foto’s maakte van het eten dat voor hem stond – wat nu op social media niet meer is weg te denken.)
Sample of food photography by Stephen Shore.