Stelling: bij elk schilderij is een remake in de fotografie te vinden. En dan bedoel ik niet het bewuste werk van fotokunstenaars als Jeff Wall, maar gewoon, per ongeluk tot stand gekomen. Je moet het zien.
Deze foto publiceerde NRC in de mooie serie: De Choreografie van het EK.
Dit is het schilderij waar ik direct aan moest denken.
Als ik nog eens tijd heb, ga ik bij elk bekend schilderij een argeloos tot stand gekomen foto remake zoeken.
Je zit soms met van die vragen die net zo nutteloos als leuk zijn om te beantwoorden. (Meestal zijn ze al beantwoord, zoals internet makkelijk maakt om na te gaan.)
Een vraag die alweer een tijdje geleden bij mij opkwam: welke min of meer bekende popliedjes gaan over fotografie? Of in welke liedjes speelt fotografie een belangrijke rol?
Eerst in mijn eigen muziekverzameling gezocht. Allereerst naar alle liedjes met photo, photograph, picture, camera, flash, etc. in de titel. Dan krijg ik dit overzichtelijke lijstje:
Ook maar eens in de Wikipedia gekeken, het lijkt wel of die voor elk onderwerp, hoe obscuur ook, een ingang heeft. En ja hoor.
List of songs about photography:
A list of songs in which photography is one of the main subjects.
(Wikipedia – Creative Commons)
Mooi om te zien dat menselijke redacteuren het beter doen dan een simpele zoekactie op fotografie-gerelateerde woorden. ‘Kevin Carter’ zit in mijn muziekverzameling, maar om die fotograaf er uit te vissen, moet de praktische toepassing van kunstmatige intelligentie nog flink wat stappen zetten.
De definitie van ‘eigen’ is natuurlijk nogal diffuus geworden als je een Spotify-account heb. Alleen al een zoekactie op photo levert hier honderden, misschien wel duizenden songtitles op. Helaas geeft Spotify geen aantallen bij zijn zoekresultaten, dus ik moet het antwoord op de vraag hoevéél dan?! schuldig blijven.
En dan nog: het onderwerp staat niet altijd in de titel. Met alles wat Google kan, zou ik graag een zoekmachine hebben die door mijn mp3-verzameling kan zoeken naar de teksten van de liedjes die daar gezongen worden. Dan zou Paul Simon’s The boy in the bubble in het eerste lijstje ook gevonden zijn.
Raw File, de fotografieblog van Wired, komt vandaag met een bericht over Metagramme. Op deze site kun je je foto’s van Instagram laten samenvoegen tot één nieuwe foto. Niet als collage, maar als foto’s die over elkaar heengelegd worden. In hun eigen woorden:
Metagramme lets you merge your images into a single result.
Think of it like a collage but with all the images stacked on top of each other; as images are added to the stack, the details all get merged together.
The result is a an averaged result of the stack.
Hee, dat komt bekend voor. Doet Corinne Vionnet dat niet? Maar dan handmatig? Yep, lees hier maar.
En kun je het niet met je eigen foto’s doen met behulp van de collage-functie in Google’s Picasa? Yep, lees hier maar. Ik heb die mogelijkheid gisteren (echt gisteren) nog gebruikt om een profielfoto te maken voor mijn account op het nieuwe sociale medium Ello.
Dus wat voegt Metagramme toe? Niet heel veel. Of het moet zijn dat je ook een samenstelling kunt laten maken op basis van een hashtag. Dan krijg je dit als je #car invoert (goed kijken).
Maar in de meeste gevallen krijg je een weinig interessante, laat staan betekenisvolle kleurenbrij.
Naschrift: Ik zie het (nog niet te gebruiken) Flickr-logo ook op de site van Metagramme staan. Als dat actief wordt, zal er een andere wereld aan mogelijkheden opengaan.
Google’s Satellite View en Street View inspireren veel kunstenaars en fotografen. Een van de bekendere is Jenny Odell, die Google Maps afspeurt naar objecten die veel voorkomen: vliegtuigen geparkeerd op vliegvelden, boten die in havens liggen, lange vrachttreinen, basketballveldjes, zwembaden in tuinen – dat soort dingen. Ze zoekt ze met veel geduld op en maakt er dan met veel vakmanschap prachtige collages van. Zoals deze:
Het bracht mij op het idee om eens te kijken hoe de voetbalstadions van onze Eredivisie erbij liggen. In Google Maps (Street View mode) zocht ik ze alle 18 op, zoomde in naar telkens hetzelfde schaalniveau (’50 meter’), sneed een vierkant uit van precies 800×800 pixels en plakte ze in alfabetische volgorde als een collage aan elkaar.
Anders dan Odell zie ik het niet als eindproduct. Het begint nu pas. Wat valt er allemaal waar te nemen?
Laat een berichtje achter als jou nog meer opvalt! (Klik op de foto om hem te vergroten.)
Ik loop al een tijdje rond met een onuitgewerkt idee voor een blog over de profielfoto’s van Facebook, Twitter en andere social media. Waar ik benieuwd naar ben, is hoeveel en welke categorieën van profielfoto’s je kunt onderscheiden.
Bijvoorbeeld: gezicht van voren, gezicht en profil, persoon ten voeten uit, met zonnebril, met hoofddeksel, lachend, of juist cool kijkend, bezig met beroep of hobby, met anderen op de foto, trouwfoto’s, babyfoto’s, foto van huisdier, sportheld of celebrity; geen foto maar een logo, etc. etc.
Vanochtend vond ik op mijn Facebook timeline een prachtige tool waarmee je niet alleen een steekproefje, maar alle 1,3 miljard gezichten van Facebook kunt bestuderen. De Argentijnse Natalia Rojas ontsloot ze allemaal in de online applicatie The Faces of Facebook:
Wat een fantastisch project, wat een fantastische applicatie. Je kent het gevoel dat je bekruipt als je naar de sterrenhemel zit te kijken en steeds maar weer nieuwe sterren ontdekt. Hier is het omgekeerde aan de hand. Je begint met zoveel puntjes dat het ruis is. Maar door in te zoomen kom je op een overzichtelijker niveau terecht en kun je de gezichten onderscheiden. Bovendien kun je jezelf opzoeken, door met je Facebook account in te loggen uiteraard, en dan vind je ook je Facebookvrienden snel terug. In de ruis worden zij als wit oplichtende sterren weergegeven.
Een mooiere metafoor voor Big Data kan je niet bedenken.
En ik heb mijn tool gevonden om te onderzoeken welke soorten van profielfoto’s er zijn. Wordt dus vervolgd.
“De perfecte Pinterest-foto volgens de wetenschap,” kopte Wired vorige maand boven een artikel waarin deze foto figureerde:
Dat kan niet waar zijn, dacht ik. En gelukkig: het was niet waar. Ten eerste bleek ‘de wetenschap’ te bestaan uit een medewerker met een doctorstitel van het bedrijfje Curalate, dat een op zich interessante analyse had losgelaten op 500.000 foto’s op Pinterest. Ik zou denken dat het wetenschappelijk gehalte van een onderzoek niet bepaald wordt door wie het uitvoert, maar door de opzet en uitvoering ervan. Ten tweede werd ‘perfect’ gedefinieerd als ‘de foto met de meeste repins’, of in Twitter-termen: de foto die het meest geretweet werd. En dat was bovenstaande foto. Bij nadere beschouwing blijkt de fotografe tevens presentatrice van een zeer populair Amerikaans kookprogramma te zijn, met vele fans en volgers. Het lijkt me dat het aantal repins of retweets of likes meer met het aantal volgers dan met de kwaliteit van de foto te maken heeft. Toch levert het onderzoek van Curalate een aantal interessante inzichten op. Ik geef de belangrijkste.
En dat zou ik erg interessant vinden: dit onderzoek opnieuw uitgevoerd, maar dan over echt representatieve fotoverzamelingen. Dus inclusief Facebook en Flickr en Twitter en de rest. En dan echt wetenschappelijk.
Fotoseries. Ik kan er geen genoeg van krijgen. Als je het pricipe “het geheel is meer dan de som der delen” wil illustreren, laat dan een goede fotoserie zien. Uitleggen wat 1+1=3 betekent? Toon twee fotos die samen een nieuw beeld opleveren.
Gisteren verscheen in de online editie van Boston Globe, die de altijd boeiende Big Picture reeks publiceert, een schitterende serie onder de simpele titel ‘Walls’. Misschien wel de mooiste fotoserie die ik ooit zag.
De overige 37 foto’s in deze serie vind je hier. Evenals deze inleidende tekst:
They keep things out or enclose them within. They’re symbols of power, and a means of control. They’re canvases for art, backdrops for street theater, and placards for political messages. They’re just waiting for when nobody’s looking to receive graffiti. Walls of all kinds demarcate our lives.
Op 19 april werd de tweede editie van de ‘stadsexpositie’ De Kracht van Rotterdam geopend.
Opnieuw 12 fotografen, opnieuw 24 uur, opnieuw schitterende fotoseries vanuit alle windstreken van de stad.
De foto’s zijn overal in de stad te zien. Bijvoorbeeld in de gangen van de school van mijn kinderen.
Maar ook gewoon op het nieuwe Centraal Station (dat een bezienswaardigheid op zichzelf is, dus je hebt minimaal twee redenen om er langs te gaan).
Let vooral op de foto’s die Menno Bouwma in Blijdorp maakte. Hij weet door zijn kadrering en belichting twee werkelijkheden in één beeld te vangen.
Megapixel. Het woord is synoniem geworden met de kwaliteit van digitale camera’s en foto’s. Hoe meer megapixels, hoe beter de camera en hoe beter de foto.
Helemaal terecht is dat niet. De technische kwaliteit van foto’s (over inhoudelijke kwaliteit hebben we het vandaag niet) wordt door veel meer factoren bepaald. De lens is daar één van, om maar een vrij cruciaal onderdeel bij de totstandkoming van een foto te noemen.
De afmetingen van de sensor, de digitale equivalent van de film, waar al die megapixels een plek moeten krijgen, een ander. Het maakt nogal verschil of ze met hun tien miljoenen op de slechts enkele millimeter grote sensor van een telefoon moeten passen, of op de full frame sensor van 35 millimeter van een spiegelreflexcamera. Om nog maar te zwijgen over midden- en grootbeeldcamera’s.
Toch zijn megapixels niet onbelangrijk voor de kwaliteit van foto’s: hoe meer pixels, hoe meer informatie; hoe meer informatie, hoe meer details een foto bevat.
Met dat uitgangspunt levert het bedrijf Gigapan hardware en software om vele foto’s tot één gigantisch beeld aan elkaar te lassen. Je kent het basisprincipe waarschijnlijk van de panoramafunctie van je compacte camera.
Als we iets groter denken en duizenden of zelfs tienduizenden foto’s aan elkaar plakken, ontstaat er een foto met zo krankzinnig veel detail dat je er nooit op uitgekeken raakt.
Op de site van Gigapan staan veel mooie voorbeelden. Heerlijke kijkdozen zijn dat. Het hoogtepunt is wat mij betreft de foto Shanghai 272 Gigapixels van Rongkai Zhao. Op deze foto, die is opgebouwd uit 12.000 foto’s, kun je inzoomen tot ongekend detailniveau. Daardoor krijgt de foto een Rear Window-achtige lading.
De foto start op dit overzichtsniveau van 272 gigapixel:
en ergens, op het laagste inzoomniveau van nog geen 30.000 pixels, is dit detail te zien:
En dan heb je nog niet eens door de ramen van de gebouwen naar binnen gekeken.
We kijken graag naar losse foto’s. Bewonderend zijn we over die ene nieuwsfoto die het ‘het beslissende moment‘ heet vast te leggen, of dat fraaie portret dat ‘de ziel’ van de geportreerde ‘blootlegt’.
Maar niet zelden zijn opzichzelfstaande foto’s enorme cliché’s. Reisfoto’s uit exotische landen zijn eindeloze varianten van doorleefde oude mannenkoppen of vrouwen met felgekleurde kleding en uitbundige sieraden. Of zoals het heel mooi wordt gezegd op de site van het fotoproject De Kracht van Rotterdam:
Want de stad is meer dan de glunderende Ghanese dame op het Afrikaanderplein, de mannen op de straathoeken van De Binnenweg, de kansarme kinderen van Zuid en de hooligans van Feyenoord.
En dat illustreert De Kracht van Rotterdam zelf met een omvangrijke fotoserie over Rotterdam, gemaakt door 12 jonge Rotterdamse fotografen, waarin zeker clichés voorkomen maar waar het geheel uiteindelijk -heel clichématig- veel groter is dan de som der delen.
Stijlfoto 